Dinsdag 31 mei

Marika: Wat een indrukwekkende dag zeg vandaag! Om 07.30 uur vertrokken met Wellington en onze begeleider Ben erbij. Wellington is erbij voor onze veiligheid en de weg te wijzen via de metro en het wandelingetje naar Zezinho. De metro was al een hele ervaring op zich, wat druk zeg, mega!! We waren als groepje elkaar nog even kwijtgeraakt, de metro was zo vol dat deze dicht ging nadat Wellington, Karina en ik waren ingestapt. Dus wij de volgende halte er uit en gewacht op Ben en Babett. We wilden instappen maar de metro vertrok te snel waardoor Karina en Wellington weer achterbleven. Dus stapten wij weer bij de volgende halte uit om op hun te wachten. Uiteindelijk compleet en konden we verder. Daar in de wijk aangekomen 1 km lopen naar Zezinho. De buurt zag er al wat anders uit, minder vrolijk, minder veilig en je zag al meer armoede. Onderweg kwamen we een jong meisje tegen met een baby op haar arm. De baby zag er niet heel gezond uit, ik lachte naar het meisje, ze lachte terug. Onderweg vroeg een oudere man op de stoel aan Wellington of alles goed was. Wellington vroeg aan mij of ik verstond wat hij zei. Nee, zei ik, iets van goedemorgen of zo? Nee, hij vroeg of alles goed gaat. Hij ziet dat wij niet uit deze buurt komen, dus meer vanuit vriendelijkheid deze vraag. Iets verderop lag Zezinho, een groot vrolijk gebouw, geel geschilderd met het logo van Zezinho en de regenboog erbij. Bij binnenkomst hoorden we dat Nani die we zouden spreken met vakantie was. In plaats daarvan was een ander groepje medewerkers van Zezinho aanwezig om ons een rondleiding te geven en vragen te stellen. We gingen eerst naar boven en werden warm onthaald met broodjes en (zoete) koffie. Daarna hebben we veel vragen gesteld over het ontstaan van Zezinho, hoe ze jongens en meisjes helpen, welke programma's ze organiseren en hoe ze de doelgroep bereiken. Het was heel ontroerend en soms ook zeer heftig wat we hoorden. We spraken met vier medewerkers die bijna allemaal zelf deelnemer zijn geweest en een kans hebben gekregen door Zezinho om een opleiding te volgen en daar te kunnen werken. Alle kinderen die door Zezinho worden opgevangen moeten aan bepaalde eisen voldoen zoals naar school gaan (als ze dat niet doen dan regelt Zezinho dit alsnog), laag inkomen van ouders etc. Kinderen zijn vaak door ouders afgewezen of hebben het zo arm dat ze niet voldoende te eten hebben. Bij Zezinho krijgen ze drie maaltijden per dag en wordt per leeftijdscategorie een programma aangeboden aan kinderen dat gericht is op educatie, sport, kunst, muziek, filosofie of spiritualiteit. Kinderen die voor het eerst komen wordt gevraagd wat hun grootste droom is. Die droom, daar wordt aan gewerkt om die te verwezenlijken voor zover dat realistisch is. Het is belangrijk te kunnen dromen. Bijna alle kinderen komen uit de favela's en leven in (extreme) armoede. Ruim 800 families zouden een maaltijd moeten krijgen maar Zezinho kan dit helaas voor 40 families verzorgen naast de drie maaltijden per dag voor alle kinderen. Zo'n 450 kinderen nemen deel aan programma's. We krijgen een rondleiding en wat opvalt is de vrolijke kleuren die overal in elke ruimte aanwezig zijn. Ook hangen overal kleurrijke tekeningen en schilderen, soms zelfs bijna kunstwerken. Kinderen gillen, spelen, lachen of staan soms stil in een hoekje. Het is zeer ontroerend om te zien hoe deze kinderen met elkaar omgaan, opgevangen worden en waar vaak de armoede van afstraalt. We worden mee naar buiten genomen en lopen naar een ander gebouw van Zezinho waar het project voor preventie van tienerzwangerschappen wordt aangeboden. In dit gebouw spreken we even met Marina. Zij is psychologe en heeft net met een 11 jarig meisje gesproken en laat haar tekening zien. Het is een tekening met een huis zonder grond en een dun dak. Ook zien we een boom met een bloem en ramen in het huis met een bloemetje ervoor. Uit de schoorsteen komt een klein plukje rook en ook schijnt de zon met een wolk erbij. Volgens de psychologe betekent het huis zonder grond dat het kind geen basis heeft en het dunne dak dat er weinig bescherming is. Het meisje verminkt zichzelf door zich te krassen en is mishandeld door beide ouders waar drugs en alcohol een rol spelen. Het kind heeft ook al seksuele ervaringen gehad en is een potentiele kandidate voor een vroeg moederschap. Het is triest om te horen. De cultuur in deze gezinnen is vaak dat vrouwen de koningin zijn als ze zwanger zijn maar vaak snel worden verlaten door hun man. De vrouwen blijven vaak alleen achter. Mannen die een nieuwe vrouw ontmoeten met kind accepteren dat kind meestal niet en willen eigen kind. Zo blijft het jonge moederschap in stand en ook het aantal kinderen dat aan hun lot wordt overgelaten. We lopen weer terug naar het hoofdgebouw van Zezinho wat omgeven is door hekken. We horen dat de presidente van Zezinho met haar man is gearriveerd en ons wil spreken. We zijn zeer verrast hierdoor want het is heel onverwacht. Tia heet ze en ik heb haar gezien op de video van de website van Zezinho. We worden naar boven geleid in het kantoor wat er zeer mooi uitziet. Ook weer heel veel kleuren en mooie foto's. Tia is een zeer charismatische en sterke vrouw. Ze geeft ons meteen een knuffel en kus op onze wang, ook haar man ontvangt ons hartelijk. De medewerksters zijn er ook en iedereen hangt om haar heen. Ze heeft het huis 30 jaar geleden opgericht. Het is begonnen met kinderen die door een bende werden omgebracht en echt niet veilig waren. Ze nam ze mee naar huis en heeft later in de favela's gevraagd waar behoefte aan was. Zo heeft ze Zezinho opgericht en zet ze zich samen met haar man nog dagelijks in voor deze groep kinderen die geen perspectief hebben. Door hun dit wel te geven door middel van goede educatie, voorlichting, goed voor zichzelf te leren zorgen, gezonde voeding etc. dat hopelijk leidt tot meer eigenwaarde, hoopt ze deze kinderen een betere toekomst te geven. Daarna mochten we mee eten met de lunch. Een rij van wel 8 meter lang met kinderen die staan te wachten op hun bord met eten. Wij mochten voor, wat heel ongemakkelijk voelde maar dat kon niet anders. We hebben mee gegeten, meloen, rijst met bonen, kip en sla. Het was lekker en een hele belevenis om al die kinderen te zien eten. Ze eten meer dan onze eigen kinderen en klagen niet over iets dat ze niet lusten. We geven onze cadeautjes voor de moeite die ze hebben gedaan (stroopwafels en een hollands opbergblik) en worden naar het metrostation gebracht. Tia en haar man, incl. de medewerksters hebben we uitgenodigd voor a.s. maandag tijdens onze presentatie. We zijn benieuwd of ze komen, ze zeggen van wel. Aansluitend hadden we college van proff. Barki over sociale ondernemingen, armoede, inkomensongelijkheid en hoe je anders kunt ondernemen dan alleen vanuit winstoogmerk te werken. Zeer interessant, maar we waren ook zeer moe dus blij dat het 17.00 uur was. Ben kwam nog even naar ons toe en gaf aan dat hij zeer onder de indruk was van de ochtend en ook zijn objectiviteit wil behouden. Begrijpen we heel goed maar het was achteraf goed dat hij was meegegaan en zo beter begrijpt waar ons onderzoek over gaat. Ben had een goede klik met Tia, was ontzettend leuk om te zien en heeft misschien wel invloed op ons cijfer, ha ha. Heel even uitgerust op de hotelkamer en toen hebben we nog met Hidde, Walter, Tina en Jolanda gegeten in de stad. We zijn nu erg moe. Morgenochtend naar het consulaat en daarna tijd om alles uit te werken van vandaag. Dat is nog aardig veel werk, maar het was zeker de moeite waard. Groetjes en liefs van Karina en Marika